Św. Alipiusz († 430?)
Szczery i oddany przyjaciel św. Augustyna, który wielokrotnie przewija się w jego pismach. Urodził się w Tagaście kilka lat po Augustynie. Skromny postawą, ale wielki sercem zyskał podziw i prawdziwą przyjaźń Augustyna, który nazywał go bratem swojego serca. Jako młodzieniec uczęszczał do szkoły w rodzinnej miejscowości, a następnie podjął studia retoryczne w Kartaginie i prawnicze w Rzymie, gdzie sprawował urząd asesora dając przykład rzadkiej na ówczesne czasy uczciwości nie zważając na przekupstwa i zastraszania. Wspólnie z Augustynem dzielił błędy młodości, nawrócenie i trudy apostolatu. Razem przyjęli chrzest 25 kwietnia 387 roku. Rok później powrócił do Tagasty, aby zamieszkać w tworzącej się tam wspólnocie „zakonnej”. W 391 roku przeniósł się do Hippony. Zanim Augustyn został wyświęcony na kapłana, Alipiusz został biskupem Tagasty. Podczas swojej pracy apostolskiej zawarł przyjaźń ze św. Hieronimem i św. Pawłem z Noli, który podziwiał jego świętość i gorliwość. Uczestniczył na wielu synodach, między innymi na Synodzie w Karteginie występując przeciw donatystom. Prawdopodobnie był obecny przy śmierci swego największego Przyjaciela po której niedługo sam zmarł.
Św. Possydiusz († 437?)
Był zaliczany do grona najbliższych przyjaciół Augustyna i był jego pierwszym biografem. Swoją formację chrześcijańską pobierał w klasztorze założonym przez Augustyna w Hipponie, w którym przebywał kilka lat, aż do czasu, kiedy został biskupem Calamy. Brał udział w licznych synodach, między innymi w Synodzie w Kartaginie razem z Augustynem i Alipiuszem. Dwa razy jako przedstawiciel katolików Afryki Północnej udawał się z misją do cesarza. Po zniszczeniu przez Wandali Calamy udał się do Hippony, gdzie był obecny przy śmierci swego Mistrza. Po pożarze Hippony powrócił do Calamy, z której został wygnany w 437 roku za sprzeciwianie się narzucaniu siłą arianizmu. Jest to ostatni znany fakt z jego życia.